Twilight 2004

The Stone Dresses by Ida M. Kleiterp

At first glance one might associate the name Kleiterp (clay mound) with an artist’s deliberately
chosen pseudonym because the name reflects the essence of her sculptures.
In keeping with Dutch sculptural tradition, her sculptures literally seem to have been pulled out of clay
and emerge from the ground to take a firm stance.
Kleiterp strives to keep her work as earthly as possible and is not easily inclined to place a sculpture on a plinth.
Her sculptures make what is light heavy and what is heavy light.
With a slight turn Kleiterp makes a marble skirt look like fine silk.
On the other hand, her small wax sculptures convey the impression of monumental heavyweights.

Thus Kleiterp succeeds in reconciling or changing around opposites which at first seem incompatible.
Kleiterp’s sculptures not only balance on the verge of heavy and light, of static and dynamic,
but also seem to explore the contrasts between big and small, light and dark, smooth and rough, soft and hard or subtle and robust.
The artist’s search for contrasts also explains her varied use of materials such as natural stone, lead, wood, chamotte, and wax.
It also explains why, in addition to her sculptures, Kleiterp combines three dimensional work with flat work in creating collages,
which form a book of images telling a story.

While her style and technique indicate all sorts of oppositions, it is, however,
the themes of her sculptures which make her works assert themselves as a search for contrasts.
Her work is a study about woman in her all facets.
In Kleiterp’s eyes many contrasts are united in woman, more than in any other being or thing.
Woman is beautiful and alluring, an archetype related to the mother figure according to the artist.
This, however, is a one-sided image of woman.
Through her sculptures Kleiterp tries to investigate in which other ways, besides the archetype, woman can manifest herself.
Her other expressions include the shy girl or the fearful child which she also so beautifully extracts from stone.

Kleiterp fuses all her diverse sculptural forms into a multifaceted spectrum of femininity.
One sculpture may tend to seduction while the other tends to timidity, but they all become reconciled with the dynamic and static,
the fear and recklessness, the modesty and exuberance of womanhood.
By its earthly character and the massiveness of her materials, Kleiterp’s work is a distillation of the  theme femininity.
The contents, on the other hand, fathom the theme woman in its totality.
Kleiterp broadens the theme. Thus she succeeds in uniting contrasts not only in her individual style,
technique and subject matter but most of all in the combination of these three: she condenses and expands.
To capture all these contrasts within woman in one symbol,
Kleiterp exploits the image which represents femininity to her: The Dress.

Emma de Vries 
Amsterdam, March 10, 2005

De Stenen Jurk van Ida M. Kleiterp

Op het eerste gezicht wekt de naam Kleiterp de associatie met een bewust gekozen kunstenaarspseudoniem,
omdat in deze naam de essentie van haar beelden besloten ligt.
Het zijn beelden die, naar Nederlandse beeldhouwtraditie, letterlijk uit de klei lijken te zijn getrokken,
uit de bodem oprijzen om daar vervolgens stevig te blijven staan.
Kleiterp wil haar werk zo aards mogelijk houden en zou een beeld dan ook niet snel op een sokkel plaatsen.

Haar beelden maken het lichte zwaar en het zware licht.
Met een geringe draaibeweging kan Kleiterp een rok uit marmer het aanzien van fijn zijde geven.
Anderzijds wekken haar kleine wasbeeldjes de indruk monumentale zwaargewichten te zijn.
Zo weet Kleiterp tegenstellingen, die in eerste instantie onverenigbaar lijken, te verzoenen of om te keren.

Maar haar beelden balanceren niet alleen op de grens tussen zwaar en licht, tussen statisch en dynamisch.
Ook lijken zij de contrasten tussen groot en klein, licht en donker, glad en ruw,
zacht en hard of subtiel en robuust te willen verkennen.
Het aftasten van tegenstellingen verklaart ook het veelzijdig gebruik van materialen als natuursteen, lood, hout, chamotte en was,
en het feit dat Kleiterp driedimensionaal werk met plat werk combineert door naast beelden ook collages te maken,
die in boekvorm een beeldverhaal uiteen zetten.
Waar haar stijl en techniek al de vinger leggen op allerlei opposities, is het echter vooral de thematiek van de beelden
die haar werk als een zoektocht naar contrasten doet gelden.
Het werk is een studie naar de vrouw in al haar facetten.
Het is in de vrouw, meer dan waar dan ook, dat Kleiterp een heleboel tegenstellingen verenigd ziet.

De vrouw is mooi en verleidelijk, een oerbeeld dat Kleiterp verbindt aan de moederfiguur.
Dit is echter een eenzijdig beeld van de vrouw.

Door middel van haar sculpturen probeert Kleiterp te onderzoeken welke andere verschijningsvormen de vrouw kan aannemen naast het oerbeeld.
Ook het verlegen meisje of het bange kind haalt ze uit de steen.
Al die uiteenlopende vormen smelt Kleiterp in haar beelden samen tot een veelzijdig spectrum van vrouwelijkheid.
Al neigt het ene beeld meer naar de verleiding en het ander meer naar schuchterheid, in alle verzoenen zich het dynamische en het statische,
de angst en de overmoed, de ingetogenheid en de uitbundigheid.
De vorm van haar werk is door zijn aards karakter en de massiviteit van haar materialen een verdichting van het thema vrouwelijkheid.
De inhoud daarentegen doorgrondt het thema vrouw in zijn totaliteit.
Zij verbreedt het thema.
En zo weet Kleiterp niet alleen in haar afzonderlijke stijl, techniek en onderwerp tegenstellingen te verenigen,
maar vooral in de combinatie van die drie: zij verdicht én verbreedt.
Om al die opposities binnen de vrouw in één symbool te kunnen vangen,
maakt Kleiterp gebruik van het beeld dat voor haar vrouwelijkheid representeert: De jurk.

Emma de Vries 
Amsterdam, 10 Maart 2005